Tytus Działyński (1796-1861) odziedziczył po swoich przodkach nie tylko majątek, ale też zamiłowanie do książek i kolekcjonowania rzadkich dzieł. Jego dziadek, Augustyn Działyński, już wcześniej zgromadził bogaty zbiór rękopisów z XVI–XVIII wieku, utwory pisane po łacinie, polsku i francusku, prace prawnicze i historyczne. Pasję Tytusa dodatkowo rozbudziły studia w Pradze oraz kontakty ze znanymi bibliofilami, m.in. z Józefem Maksymilianem Ossolińskim.

Za początek Biblioteki Kórnickiej uznaje się rok 1826, kiedy Tytus przejął zamek w Kórniku i przeniósł do niego rodzinny księgozbiór. Jego kolekcjonerska działalność rozpoczęła się jednak znacznie wcześniej – podróżował po ziemiach polskich, a także do Paryża i Drezna w poszukiwaniu wyjątkowych dzieł. To właśnie w stolicy Francji udało mu się nabyć niezwykłą pamiątkę – rękopisy Napoleona Bonaparte. Legenda głosi, że zapłacił za nie tyle złota, ile same ważyły. W zbiorze tym znalazły się listy, memoriały i notatki wojskowe.

Przez kolejne lata Tytus Działyński sukcesywnie powiększał księgozbiór. Przyświecała mu idea, że kolekcja ma służyć narodowi – zwykł mawiać: „Ja nie dla mego imienia, ale dla mego kraju zbierałem”. W chwili jego śmierci, księgozbiór Biblioteki Kórnickiej liczono już w dziesiątkach tysięcy egzemplarzy. Wśród nich były szczególnie cenne pozycje, takie jak:

● pergaminowy kodeks opata Smaragdusa z Normandii, datowany na IX wiek;
● XIV-wieczny rękopis Kodeksu Justyniana;
● dokumenty i akta urzędowe z czasów I Rzeczypospolitej;
● akta dotyczące sporu między Polską a Zakonem Krzyżackim z lat 1339-1423;
● Kroniki Wincentego Kadłubka z 1455 roku;
● XVI-wieczne odpisy Kroniki Jana Długosza;
● Kronika Marcina Polaka z Opawy.

Jako syn Tytusa Działyńskiego i Celestyny z Zamoyskich odziedziczył dobra kórnickie i pałac w Poznaniu. W dużej mierze kontynuował on dzieło Tytusa, powiększając zbiory Biblioteki Kórnickiej, rozwijając arboretum i starając się o utworzenie szkoły rolniczej. Początkowo miał jednak inne plany – marzył o karierze wojskowej, wstąpił więc w 1849 r. do armii pruskiej. Starał się również o przyjęcie do szkoły oficerskiej, ostatecznie jednak zamiary te musiał zarzucić.

W 1857 r. zgodnie z wolą rodziców poślubił Izabelę Czartoryską. Małżeństwo pozostało bezdzietne. W 1863 r. Jan Działyński przyłączył się do powstania styczniowego, walcząc w oddziałach Edmunda Taczanowskiego. Po klęsce w bitwie pod Ignacewem wyjechał do Francji. Skazany na śmierć w procesie berlińskim, nie mógł wrócić do ojczyzny aż do momentu uzyskania amnestii w 1869 r. Dopiero wtedy zaangażował się w pełni w działalność kulturalną i społeczną.

Zadbał o powiększenie księgozbioru Biblioteki Kórnickiej, nabywając książki m.in. z księgarni poznańskich, a także cenne starodruki i rękopisy. W zebranej przez niego kolekcji znalazły się np.:

● Biblia Radziwiłłów z 1563 r.;
● „Postylla" Mikołaja Reja;
● kolekcja dzieł z zakresu matematyki, astronomii, fizyki i wojskowości nabyta od Teofila Żebrowskiego;
● zespół rękopisów matematyczno-fizycznych po Józefie Marii Hoene-Wrońskim.

Jan Działyński zasłynął także jako współzałożyciel Banku Włościańskiego w Poznaniu, prezes Towarzystwa Nauk Ścisłych w Paryżu i fundator stypendiów dla polskich studentów.

Dr Zygmunt Celichowski (1845–1923) Urodził się w 1845 r. we Wronkach w rodzinie nauczyciela Wincentego Celichowskiego i Agaty z Borowskich. Już jako uczeń gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu zaangażował się w działalność patriotyczną. Za swoją aktywność został skazany na więzienie, ostatecznie jednak zrezygnowano z wykonania wyroku. Studiował we Wrocławiu i Berlinie, a następnie obronił doktorat w Lipsku. Jego karierę naukową wspierał hrabia Jan Działyński, u którego od 1869 r. Celichowski pracował jako sekretarz.

Wkrótce Działyński powierzył mu opiekę nad Biblioteką Kórnicką. Celichowski przystąpił do skrupulatnego porządkowania oraz powiększania jej zbiorów. Dzięki niemu księgozbiór wzbogacił się o cenne rękopisy i starodruki. Największą zasługą Celichowskiego było stworzenie katalogu zbiorów, co stanowiło fundament dalszej działalności Biblioteki. Ponadto kontynuował, wydawaną wcześniej przez Tytusa, serię edycji źródłowych Acta Tomciana, publikował artykuły historyczne i bibliograficzne m.in. w „Kórniczaninie", „Gazecie Toruńskiej" czy „Dzienniku Poznańskim".

Działał też aktywnie w Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk – przewodniczył Wydziałowi Historyczno-Literackiemu, redagował „Roczniki PTPN", a w latach 1917-1919 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa. U schyłku życia, w 1922 r. otrzymał tytuł honorowego profesora Uniwersytetu Poznańskiego. Był żonaty z Zofią z Ziemnych, z którą miał pięcioro dzieci.

Od końca lat 70. XIX wieku dobra dobra jaworzyńskie położone w Tatrach Wysokich znajdowały się w rękach pruskiego arystokraty Christiana Krafta zu Hohenlohe-Öhringen. Jako zapalony łowczy pragnął on rozszerzyć swoje włości o okolice Morskiego Oka. Dochodziło do licznych napięć między strażą leśną Hohenlohego a służbą z majątku hrabiego oraz polskimi góralami, którzy także posiadali parcele na tym obszarze. Lokalny konflikt szybko urósł do rangi międzynarodowej, ścierały się tu bowiem interesy Królestwa Węgier i Galicji.

W 1902 r. władze austriackie i węgierskie ustanowiły międzynarodowy sąd rozjemczy w Grazu, którego zadaniem było ustalenie przebiegu granicy w Tatrach. Odbył się proces, któremu przewodniczył prezes szwajcarskiego Trybunału Związkowego, dr Johann Winkler. Wydarzenie przyciągnęło ogromną uwagę prasy, co zaowocowało przyjazdem wielu Polaków do Grazu.

Istotą sporu był przebieg granicy. Węgrzy domagali się ustalenia jej wzdłuż linii rzeki Białki, próbując udowodnić, że wypływa ona spod Rysów i biegnie przez Czarny Staw oraz Morskie Oko, a tym samym, że Rybi Potok jest Białką. Strona galicyjska zaś dowodziła, że naturalną granicą jest grań schodząca z Rysów, biegnąca przez Żabi Szczyt do Białej Wody. Kluczową rolę w procesie odegrał historyk prawa, prof. Oswald Balzer, który swoją przemowę obronną wygłaszał przez 5 pełnych posiedzeń sądu. Jego drobiazgowa i przekonująca argumentacja przesądziła o zwycięstwie Galicji. 13 września 1902 r. ogłoszono korzystny dla Polaków wyrok, a w Zakopanem wybuchła euforia, dzielona przez rodaków także w innych częściach kraju.

Ustalona wówczas granica stała się obowiązująca również w momencie odzyskania przez Polskę niepodległości. Dzięki temu Morskie Oko ostatecznie pozostało w granicach kraju. Pamiątką tamtych wydarzeń jest Droga Oswalda Balzera, którą obecnie podążają tysiące turystów, aby zobaczyć malownicze tatrzańskie jezioro.

Prof Oswald Balzer (1858–1933) zapisał się w pamięci Polaków jako jeden z najwybitniejszych historyków prawa, a także obrońca polskich Tatr. Urodził się w Chodorowie, w rodzinie urzędnika Franza Balzera i Antoniny z Klossów. Studiował prawo we Lwowie i w Krakowie, gdzie uzyskał stopień doktora. Odbył też studia uzupełniające w Berlinie. W wieku 29 lat został profesorem Uniwersytetu Lwowskiego, a w 1895 r. powierzono mu funkcję rektora. .

Najsłynniejszy moment w jego karierze stanowił proces o Morskie Oko, toczący się w 1902 r. w Grazu. Balzer skrupulatnie przeanalizował źródła poświadczające przebieg granicy na przestrzeni wieków i przynależność spornego obszaru do Królestwa Polskiego/Rzeczpospolitej, a następnie wygłosił wybitną przemowę. Dzięki niemu Galicja wygrała spór. W efekcie, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Morskie Oko znalazło się po polskiej stronie granicy. .

Balzer jest autorem ponad 250 prac naukowych, wśród których są teksty z zakresu historii prawa w Polsce, następstwa tronu czy kształtowania się stolic oraz wydania dokumentów prawnych. Najważniejszym jego dziełem jest jednak monumentalna „Genealogia Piastów", która do dzisiaj stanowi ważną lekturę dla badaczy. Balzer był również organizatorem życia naukowego – założył lwowskie Towarzystwo Naukowe, współpracował z Polską Akademią Umiejętności i licznymi instytucjami w Europie. Wspierał także Towarzystwo Przyjaciół Ossolineum, któremu przekazał swój księgozbiór i rękopisy. .

Po odzyskaniu niepodległości zaangażował się w sprawy państwowe – bronił nazwy „Rzeczpospolita Polska”, popierał wprowadzenie złotego jako waluty i wypowiadał się na temat polskiego godła narodowego. Zmarł we Lwowie i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.

Zakopane w drugiej połowie XIX wieku stało się popularnym uzdrowiskiem i kierunkiem wypraw turystycznych. Przez długi czas jednak dotarcie do tej miejscowości było nie lada wyzwaniem. Z Krakowa odjeżdżały wozy góralskie, a podróż tym środkiem transportu trwała 2 dni. Ułatwieniem było utworzenie w 1884 r. linii kolejowej łączącej Kraków z Chabówką. Dzięki temu czas podróży skrócił się o 1 dzień. Nadal jednak drogę z Chabówki do oddalonego o ok. 40 km Zakopanego trzeba było pokonać furmankami i saniami.

Prawdziwy przełom nastąpił w 1899 r., gdy dzięki staraniom Władysława Zamoyskiego otwarto połączenie kolejowe między Chabówką i Zakopanem. 25 października nastąpiło pamiętne uruchomienie linii – pierwszy pociąg odjechał z Zakopanego do Chabówki. Budowa trasy nie należała do łatwych zadań – zmagano się zarówno z trudnymi warunkami górskimi, jak i z oporem miejscowej ludności. Przedsięwzięcie zrealizowano jednak dość niskim kosztem, unikano bowiem budowy estakad czy tuneli. W efekcie na niektórych odcinkach tory biegły pod dużym nachyleniem, co wymuszało ograniczenie prędkości.

Choć linia do Zakopanego miała swoje ograniczenia, była ogromnym ułatwieniem dla pasażerów. Od tej pory podróżowali zdecydowanie szybciej i bardziej komfortowo. Otwarcie trasy, funkcjonującej do dzisiaj, przyczyniło się do dalszego, dynamicznego rozwoju miejscowości.

Arboretum Kórnickie, zwane niegdyś Ogrodami Kórnickimi, powstało w 1826 roku, choć historia tego założenia parkowego ma znacznie głębsze korzenie (XVI w.). W zamyśle jego twórców – Tytusa i Jana hr. Działyńskich – kolekcja ta miała w przyszłości służyć do celów naukowych. Zamysł ten został zrealizowany dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Zgodnie z ostatnią wolą Władysława hr. Zamoyskiego, w 1933 roku powstaje w Kórniku Zakład Badania Drzew i Lasu, działający w ramach powołanej w 1925 roku Fundacji Zakłady Kórnickie. Struktura placówki obejmowała wówczas cztery działy: Dendrologii i Pomologii, Biologii Lasu, Techniczno-Leśny oraz Organizacyjno-Propagandowy. Faktyczną działalność rozpoczął jednak tylko Dział Dendrologii i Pomologii. Zaplanowana tematyka badawcza Zakładu była niezwykle szeroka, w wielu obszarach zakreślona z imponującą nawet dzisiaj wizją.

Od 1926 r. (do 1942 r., kiedy to nadzór nad placówką naukową w Kórniku objęła administracja niemiecka) Ogrodami Kórnickimi, a potem Zakładem Badania Drzew i Lasu, kierował Antoni Wróblewski (1881–1944) – wybitny dendrolog.

Po II wojnie światowej ogromną rolę w rozwoju kórnickiej placówki naukowej odegrał prof. Stefan Białobok (1909–1992), którego starania zaowocowały włączeniem ówczesnego Zakładu Dendrologii i Pomologii do Polskiej Akademii Nauk w 1952 roku. W 1974 roku Zakład zostaje podniesiony do rangi instytutu naukowego i przyjmuje do dzisiaj funkcjonująca nazwę – Instytut Dendrologii Polskiej Akademii Nauk.

W okresie międzywojennym prowadzono w Kórniku szeroko zakrojone prace hodowlane i selekcyjne, powstały tu wówczas liczne nowe odmiany ozdobnych drzew i krzewów, a także rozpoczęto badania aklimatyzacji drzew obcego pochodzenia oraz drzew i krzewów owocowych. Tuż po zakończeniu II wojny światowej sprawnie wznowiono prowadzenie badań naukowych w placówce. Obejmowały one m.in. studia z zakresu systematyki i rozmieszczenia rodzimych i obcych gatunków drzew i krzewów, systematyki i biologii drzew i krzewów ozdobnych, hodowli roślin drzewiastych, fizjologii wzrostu i rozwoju, badania wpływu zadrzewień śródpolnych na agrocenozy, klimat lokalny i bilans wodny, a także badania genetyczne drzew leśnych, w tym o znaczeniu praktycznym dla gospodarki leśnej. Szczególnie ważne było rozpoczęcie badań flory drzewiastej południowo-zachodniej Azji i wschodniego Śródziemnomorza, dzięki którym Kórnik stał się nieformalnym centrum badań systematyczno-chorologicznych nad drzewami i krzewami tych regionów.

W czasach PRL Fundacja Zakłady Kórnickie została zlikwidowana, a jej majątek przekazano Polskiej Akademii Nauk oraz Państwowym Gospodarstwom Rolnym. Choć pierwotnie większość dóbr miała przejść na własność PAN, w praktyce znaczną część nieruchomości przekazano PGR-om.

Po zmianie ustroju majątki te przejęła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, i pojawiło się ryzyko sprzedaży gruntów należących wcześniej do Fundacji. Stało się jasne, że należy jak najszybciej przystąpić do restytucji dzieła Zamoyskich.

Działania w kierunku reaktywacji Fundacji zainicjował ówczesny dyrektor Biblioteki Kórnickiej PAN – prof. Jerzy Wisłocki. Starania na rzecz przywrócenia Zakładów Kórnickich i scalenia jej majątków podjęły wspólnie m.in. Władze Akademii (wspomnieć należy zwłaszcza ówczesnego prezesa poznańskiego oddziału PAN, prof. Andrzeja Legockiego), Wielkopolski Urząd Wojewódzki i Unia Wielkopolan. W sprawę włączyli się także wielkopolscy parlamentarzyści. Pierwszy projekt ustawy powstał w 1998 r., jednak Rada Ministrów uznała zawarte w niej zapisy za sprzeczne z istniejącymi przepisami. Głos zabrali wtedy prawnicy wykładający na poznańskim Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza: prof. Stanisław Sołtysiński i prof. Aurelia Nowicka. Dzięki ich opinii ponownie rozważono przyjęcie ustawy.

Prace nad projektem trwały do sierpnia 2001 r. Ustawa została przyjęta przez Sejm 24 sierpnia 2001 r., a przez Senat 18 września. Od tego czasu Fundacja realizuje cele statutowe spójne z ideami, które przyświecały jej pierwszym założycielom. Są to przede wszystkim:

● rozwijanie nowoczesnego rolnictwa;
● wspieranie edukacji w dziedzinie gospodarki rolnej;
● promowanie idei pracy organicznej;
● działanie na rzecz poprawy warunków życia mieszkańców terenów związanych z FZK;
● wspieranie Biblioteki Kórnickiej i Instytutu Dendrologii PAN.

Powstanie Wielkopolskie, które wybuchło 27 grudnia 1918 r. w Poznaniu, było jednym z dwóch zwycięskich zrywów narodowych w tej dzielnicy Polski od czasu rozbiorów (obok powstania z 1806 r.). To dzięki niemu tereny Wielkopolski w lutym 1919 r. przyłączone zostały do odrodzonej Rzeczypospolitej. Trudno byłoby natomiast uznać państwo polskie za kompletne bez ziemi, która była jego kolebką. Mimo to przez wiele lat wydarzenie to nie było wystarczająco doceniane.
.
W 2021 r. kilka wielkopolskich instytucji i organizacji wystąpiło z wnioskiem o ustanowienie dnia 27 grudnia świętem państwowym. Wśród nich była Fundacja Zakłady Kórnickie, która wspólnie z poznańskim oddziałem IPN, Wielkopolskim Muzeum Niepodległości, Towarzystwem Pamięci Powstania Wielkopolskiego, Muzeum Narodowym oraz Stowarzyszeniem Gmin i Powiatów Wielkopolski wystąpiła z apelem do Sejmu, Senatu i Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Do inicjatywy przyłączyły się liczne instytucje, organizacje, muzea oraz samorządowcy, którym bliska była pamięć o Powstaniu Wielkopolskim. Na początku października ustawę o Narodowym Dniu Zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego przyjął Sejm, a krótko potem – Senat RP. 23 listopada 2021 r. w Hotelu Bazar ustawę podpisał Prezydent RP Andrzej Duda, honorując w ten sposób tę ważną rocznicę.

Fundacja Zakłady Kórnickie promuje dziedzictwo, wykorzystując nowoczesne metody edukacji. Dzięki temu jej przekaz dociera do setek tysięcy osób, w tym młodego pokolenia. Wśród projektów edukacyjnych prowadzonych przez Fundację na szczególną uwagę zasługują:

Portal Hrabia Tytus promuje historię polską i światową, skupiając się przede wszystkim na dziedzictwie Wielkopolski. Nazwa odnosi się do hrabiego Tytusa Działyńskiego, który zapoczątkował gromadzenie zbiorów w kórnickim zamku. Na portalu zamieszczane są artykuły, recenzje i ciekawostki. Profil „Hrabia Tytus” na Facebooku obserwuje 133 tysięcy osób, a na Instagramie – ponad 35 tysięcy.

Praca Organiczna 2.0. W ramach tego konkursu uczniowie szkół średnich realizują projekty wpisujące się w ideę pracy organicznej. Wybitni wielkopolscy społecznicy są dla młodych ludzi inspiracją do działań, które realnie zmieniają świat! Wśród laureatów konkursu byli m.in. uczniowie z Rzeszowa, którzy opracowali metodę produkcji filamentu do drukarek 3D z polimerów pozyskanych z butelek PET czy uczennice z Łodzi, które utworzyły cukiernię aktywizującą zawodowo samotne matki.

Ucz się na Maksa! to konkurs adresowany do uczniów szkół rolniczych mający na celu kształtowanie przedsiębiorczości i umiejętności pracy w zespole. Uczy myślenia projektowego i kreatywnego łączenia wiedzy z różnych dziedzin w rozwijaniu gospodarstw rolnych.

W serwisie Agrokultura promujemy nowoczesną wiedzę o gospodarce rolnej, edukując m.in. uczniów szkół rolniczych i studentów kierunków przyrodniczych. Propagujemy dobre praktyki zgodne z aktualną wiedzą naukową, a także opowiadamy o historii rolnictwa.

Celem Programu Drzewo Franciszka jest stworzenie platformy do rzetelnej dyskusji na temat zmian klimatycznych i ochrony przyrody. W ramach projektu organizowane są konferencje regionalne, Festiwal Ekologii Integralnej – Tydzień św. Franciszka i popularnonaukowa konferencja „Natura i kultura". W serwisie drzewofranciszka.pl promujemy idee programu, publikujemy artykuły, recenzje i informacje o wydarzeniach.

Biblioteka Kórnicka została przekazana Polskiej Akademii Nauk w 1953 r. i do dzisiaj stanowi część tej instytucji. Jej główna siedziba mieści się w Zamku w Kórniku, a w poznańskim Pałacu Działyńskich mieści się jej filia. W zbiorach Biblioteki znajduje się ok. 450 tys. pozycji, przede wszystkim związanych z historią i literaturą. Wśród nich ok. 40 tys. stanowią starodruki, a 15 tys. rękopisy. Instytucja przechowuje również półtora tysiąca map i atlasów, fotografie i pocztówki oraz grafiki z przełomu XIX i XX w.

Wiele z tych zasobów zostało zdigitalizowanych, dzięki czemu każdy ma do nich dostęp na Platformie Cyfrowej PAN Biblioteki Kórnickiej. Ponadto w Kórniku i w Poznaniu, działają czytelnie otwarte dla wszystkich zainteresowanych. Wśród zbiorów Biblioteki Kórnickiej na szczególną uwagę zasługują:

● rękopisy Adama Mickiewicza: część III „Dziadów”, „Pani Twardowska”;
● autografy innych polskich literatów, m.in. Juliusza Słowackiego, Cypriana Norwida;
● rękopisy Napoleona Bonaparte;
● unikatowe starodruki, takie jak „Ars moriendi” z XV w. czy „Żywot Józefa” Mikołaja Reja;
● odpisy kronik Wincentego Kadłubka i Jana Długosza.
Zamek w Kórniku co roku przyciąga tysiące turystów, na których czekają piękne, zabytkowe wnętrza i cenne eksponaty. Zachwyca szczególnie Sala Mauretańska, której orientalny wystrój nawiązuje do architektury Alhambry. W Zamku można obejrzeć wspaniałe obrazy, rzeźby, zbiory numizmatyczne czy militaria.

Działaczka społeczna, założycielka Szkoły Domowej Pracy Kobiet, Służebnica Boża Kościoła katolickiego. Była córką Tytusa Działyńskiego i Gryzeldy z Zamoyskich. Odebrała wykształcenie domowe pod kierunkiem prywatnych nauczycielek. W 1852 r. poślubiła swojego wuja, gen. Władysława Zamoyskiego, uzyskując wcześniej papieską dyspensę. Wraz z mężem podróżowała po Francji, Turcji, Wielkiej Brytanii w ramach działalności dyplomatycznej prowadzonej z ramienia Hotelu Lambert. Po jego śmierci mieszkała przez pewien czas we Francji, gdzie zafascynowała się działalnością zakonu oratorian. Zainspirowało ją to do utworzenia w kraju szkoły opartej o wartości chrześcijańskie.

W 1881 r. wróciła do Kórnika, gdzie zaczęła realizować swoje marzenie o pracy edukacyjnej i wychowawczej. Powołała wówczas Szkołę Domowej Pracy Kobiet. Niestety, już cztery lata później musiała razem z rodziną opuścić teren Prus ze względu na swoje francuskie obywatelstwo. Najpierw przeniosła się do Lubowli na Spiszu, potem do Kalwarii Zebrzydowskiej, a w końcu – do nabytych przez jej syna dóbr zakopiańskich. W tamtejszych Kuźnicach, w 1891 r. ponownie otworzyła Szkołę.

Z małżeństwa z gen. Zamoyskim miała dwóch synów – Władysława i Witolda (zmarł na Tyfus przed dziewiętnastymi urodzinami) – oraz dwie córki, z których pierwsza zmarła w niemowlęctwie. Druga córka, Maria Zamoyska została znaną społeczniczką i pedagożką. W 2012 r. rozpoczęto proces beatyfikacyjny Jadwigi Zamoyskiej – otrzymała ona tytuł Służebnicy Bożej.

Do stworzenia wystawy wykorzystano zdjęcia i ilustracje ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, Biblioteki Narodowej, PAN Biblioteki Kórnickiej, Muzeum Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, Instytutu Dendrologii PAN w Kórniku, Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz Fundacji Zakłady Kórnickie.

Opracowanie tekstów: Roman Sidorski i Joanna Hajdrych
Projekt graficzny: Piotr Łysakowski

Fundacja Zakłady Kórnickie 2025

www.100lat.fzk.pl